‘N KOUE WINTER

Dit is April en die Boesmans in die Kalahari vra hulle nuwe stamhoof, Spaarwater Kruiper, of dit hierdie winter matig of koud gaan wees. Omdat hy stamhoof is in meer moderne tye, het hy nooit die ou geheime geleer nie. Wanneer hy die lug bestudeer, kon hy nie voorspel hoe die winter gaan wees nie. Nieteenstaande besluit hy om dit veilig te speel en hy verklaar dat dit ‘n koue winter gaan wees; hulle moet maar begin brandhout bymekaar maak ter voorbereiding. Hy is egter ‘n praktiese man, in pas met moderne tye, en na ‘n paar dae kry hy ‘n plan. Hy pluk sy selfoon uit, loop tot waar hy ‘n sein kan kry en skakel die weerburo.

MODERNE BOESMAN

“Gaan die komende winter koud wees in die Kalahari?” vra hy.

“Ja dit lyk so.” bevestig die man by die weerburo.
Hy gaan terug na die stam en gee instruksie dat hulle nog meer hout bymekaar moet maak.

‘n Week later skakel hy weer die weerburo.

“Lyk dit nog steeds na ‘n baie koue winter?” vra hy

“Ja, dit gaan baie koud wees,” kom die antwoord.

Hy gaan terug en beveel hulle om elke stukkie hout wat hulle kan vind, op te tel.

Na twee weke skakel hy weer.

“Is julle heeltemal seker dat dit baie koud gaan wees?” vra hy

“Absoluut,” kom die antwoord, “dit lyk al hoe meer of dit een van die koudste winters ooit gaan wees.”

“Wat maak julle so seker?”

“Ons satellietfoto’s wys die Boesmans maak ‘n vreeslike lot  hout bymekaar, en hulle is nooit verkeerd nie!”

NUMBER 1: THE BUG

The lady across the street was born in our little village here in England, more than eighty years ago. In 1956, as newlyweds, she and her husband built the house they are still living in. I wonder what it feels like – to spend your whole life in one neighbourhood.

During the European summer of 1998, a bug spawned in my veins – beware, this bug is notoriously invasive! – internationally known as the Wanderlust Bug. My wife had a contract with Daimler-Benz Aerospace near Friedrichshaven in the south of Germany.  Although my own commitments back home in South Africa kept me from joining her for the duration of the contract, the visits to the land of Mercedes, Apfelstrüdel, Zeppelins and Wagner did leave an indelible impression.

Home away from home

To me (and my wife) it was the start of an affair with the world, a craving for more; an unquenchable yearning for foreign places, exhilarating experiences and different cultures.

Our room with a view

The offspring of the original Wanderlust Bug had found the perfect host.

That summer of 1998.

The Abby in St Gallen, Switzerland

Friedrichshaven nestles cosily between picturesque villages dotted along the German shores of Lake Constance (locally known as Der Bodensee). Germany shares this lake with Switzerland in the south and Austria to the east.

Meersburg Castle in Germany

The weather was perfect – sundrenched days, clear skies and the aroma of ripening fruit from the orchards and vineyards held promises of everlasting memories.

We found ourselves on top of the world.

Bregenz – pfänderbahn, Austria

NEXT TIME: ZEPPELINS AND TORKELS

MÔRE?

Vandag is my laaste dag op aarde.

Vir weke lank peins  ek al oor hierdie dag. Hoe gaan ek optree? Wat gaan ek doen? Gaan ek hartseer, opgewonde of benoud wees?

Vandag, presies nege jaar gelede, was ook my pa se laaste dag by ons – dis nou in die vlees.  Natuurlik het niemand van ons dit toe geweet nie. Dis juis dáárdie dag wat die bal aan die rol gesit het.

Wat sou ek anders gedoen het as ek destyds geweet het dat dit sy laaste dag was? Sou ek hom elke uur gebel het of sou ons saam ‘n lekker maaltyd gaan eet het? Soos ek hom ken, sou hy geskarrel het om sy garage vir oulaas te orden of seker te maak sy “dokumente” is in orde. Elke Vadersdag en verjaarsdag en kersfees wonder ek hieroor. Wat sou ons gedoen het as ons geweet het?

So, wat gaan ék vandag anders doen?

Ek wou nog altyd geproe het hoe truffels smaak. En of daar werklik so groot verskil in smaak is tussen ‘n peperduur bottel wyn en ‘n goedkope. Vandag gaan ek uitvind. En ‘n lugballonvaart…

Nee! Natuurlik is dit nie regtig my laaste dag nie (ek hoop nie so nie). Hoe sal ons nou weet? Maar sê nou maar…

Daar word vertel van die man wat by die dokter hoor dat dit wel sy laaste dag is. Diep bedroef en onsteld gaan hy huis toe – peinsend oor hoe hy sy laaste ure wil deurbring. Hy kry sy vrou in die kombuis doenig en deel haar die skoknuus mee. Natuurlik is sy in ‘n toestand en tranerig. Dis toe dat hy haar vertel wat hy met sy laaste tydjie wil doen:

“My lekkerste tyd ooit was ons wittebroodsnag. Onthou jy hoe ons room service bestel het en ons die hele nag aan ekstatiese liefde oorgegee het? Dis wat ek weer wil doen. Ek meen ek het nog net so agtien ure oor. Die kinders kan vir ons room service bring.”

En so word die daad by die woord gevoeg. Die hele dag dra die kinders kos en lekkernye kamer toe – so met asemskeptye van Pa en Ma. Dis later laataand en die vrou (en kinders) is uitgeput, maar dan kom die volgende versoek:

“Skatlam, dis nou nog net so agt ure oor; kan ons dit weer doen?”

En dan skraap die vrou haar energie bymekaar om aan haar man se laaste wens te voldoen.

Op ‘n stadium kreun hy hier langs haar: “Skatlam, dis nou nog net so vier ure…”

“My skat, luister,” val sy hom in die rede, “ genoeg is nou genoeg. Jý mag dalk nie nou-nou vir werk hoef op te staan nie, maar ék moet wel.”

Ek sien anderdag reaksies van mense op die vraag: Wat sal jy doen as dit jou laaste dag is?

Interessant genoeg het die meeste mense in die groep  so min of meer die volgende drie begeertes vir hul laaste oomblikke:

• Ek sal weglê aan my gunsteling geregte
• Ek sal bid en vergifnis vra vir al my sonde (selfs nie-gelowiges – so vir in case daar dalk toe nou wel ‘n hel en hemel is).
• Ek sal die dag saam met geliefdes deurbring en vir hulle vertel hoe lief ek vir hulle is.

Hierdie drie wense is die sentrale tema van die meeste mense – so tussen die grapkaste deur.

Ons hoor baie dat ons moet “lewe asof daar nie ‘n môre is nie” of “lewe asof vandag jou laaste is”.

Die realiteit is dat daar vir die meeste van ons wel ‘n môre is. Ek kan myself nie vandag aan truffels en kreef gaan dik vreet nie, want môre het ek nie geld vir brood nie.

Maar daar is wel ‘n paar goed wat gedoen kan word, juis omdat daar ‘n môre is. Soos  daai “bid-en-vergifnis-” en “geliefdes-en-liefhê-dele” hierbo.

Ons het gelukkig nie nodig om hierdie goed vir die laaste dag te bêre nie. Nooit gesien. Doen dit nou. Maak die beste van elke asemteug, soos die kinders in die volgende video:

(Kyk op volskerm met klank aan)

http://www.youtube.com/watch?v=PHe6RpK6OnU

EK BID VIR ‘N LEIER

 (Geskryf in 2010)

In die kar op pad Southend toe vou ‘n vreemde hartseer om my. Dit kon dalk heimwee ook gewees het. Of verlange. Deesdae verwar baie emosies my en voel dit soos hartseer. In stereo pleit Bok dat De la Rey die Boere moet kom lei. Ek en my tienerseun neurie saam.

Laat gisteraand het Sky se geel “Breaking News” my regop in die bed gebring. Ek het gekyk of sy dalk wakker is, maar haar rustige asemhaling hier langs my het my eers vanoggend vir haar die nuus laat bring: Eugene Terre’Blanche is gister op sy plaas vermoor.

Ons woon in Engeland, nie ver van Southend-on-Sea af nie, waar die Teems in die Noordsee uitmond. Wat aanvanklik net ‘n jaar sou wees, ‘n jaar van wondelek nadat ek my werk verloor het, het na agt lange jare uitgerek. Misdaad, korrupsie of verlepte verwagtinge was nie op ons agenda toe ons besluit het om Engeland toe te kom nie. Dit sou bloot ‘n familie-avontuur wees. Die kinders sou nuwe horisonne in vreemde skole verken; ons sou skouers skuur met die nasate van ons Europese voorvaders. Ons wou vir ‘n jaar – goed dan, ‘n jaar of so – net bietjie wegbreek. Ná honderd-en-tagtig plus onsuksesvolle CV’s het ek nie veel aanmoediging nodig gehad nie.

Ons het niks in Suid-Afrika verkoop het nie, nie eers die honde nie. Die huis met alles is net so gelaat. Ons kom mos terug.

Eugene was nie De la Rey nie. Ek het hom net van TV af geken en, soos baie ander, ook heel dikwels vir sy kaskenades gegiggel. En baiekeer ineengekrimp by die aanhoor van sy stellings en uitsprake, want dit het ‘n stigma om my Afrikaner-nek kom hang wat ‘n stuk van my nie wou dra nie. Soos die Duitsers nog steeds die Nazi-rowe salf, het my Afrikanerlyf ook seerplekke wat brand wanneer ongevoelige hande sout daarin vryf. Hande van mense wat nie die pad ken wat my voorvaders honderde jare gelede uit Europa begin loop het om my te bring waar ek vandag is nie. Weer in Europa?

Die metamorfose van my voorouer-Europeer tot Euro-Afrikaan wat ek vandag is, maak my onherkenbaar vir die hedendaagse Europeers. Getransformeer deur die Groot Trek, twee Boere-oorloë, twee wêreldoorloë, twee grensoorloë, ‘n taalstryd, onderwerping aan die Britse Ryk, waterskeiding referendums en kulturele kruisbestuiwing, is ek nou… wat? ‘n Boer? Afrikaner? Afrikaanse? Suid-Afrikaner?

De la Rey het die Boere gelei. Eugene het vas geglo dat hy die Boere lei. Afrikaner Weerstand. Boeremag. Sy ideologie en ideale het van myne verskil. Wat ons egter in gemeen gehad het, was ons patriotiese liefde vir Afrikaans en ons onrealistiese drome van ‘n eie kultuur in ‘n reënboognasie. Ons het saamgestem oor die eerbetoon aan die veggees, opofferings en  deursettingsvermoë van ons voorvaders. Ons sou dalk oor meer dinge kon saamstem as hy een van die ou Boereleiers se raad gevolg het deur die goeie uit die verlede te haal en die toekoms daarop te bou.

Die evolusieproses wat in 1652 begin het en geleidelik in ‘n tipe Afrikaner-diaspora verander het, rol voort. John Vorster het destyds al gesê ons moet aanpas of sterf. ‘n Deel van my is besig om te sterf. Die ander deel probeer aanpas. Soos P J Schoeman se twee harte herinner my een hart my aan my seuntjie-dae by die Vrouemonument en die Voortrekkermonument waar ek met diepe deernis die lot van talle Suid-Afrikaners kon sien. Dieselfde hart praat met my oor die skok en hartseer na die sluipmoord op ons Eerste Minister en vertel vir my van trotse prestasies van Suid-Afrikaners uit ‘n vergange era: Sasol, Yskor, Krygkor, Pelindaba, Groote Schuur… Daai hart onthou ook van respek vir die landsvlag en volkslied en van skoon hospitale, strate en ‘n gerespekteerde polisie- en weermag. “Ons sal lewe, ons sal sterwe. Ons vir jou, Suid-Afrika!”

My ander hart praat met my oor die nag toe die einste gerespekteerde polisie Hester se man uit die buitekamer kom sleep het bloot omdat hy nie toestemming gehad het om by sy eie vrou in ‘n wit woonbuurt te slaap nie. Hierdie hart herinner my aan Prins wat vir Ma gevra het om vir sy gesin vleis te bestel want “die baas by die slaghuis gee ons net scraps by die side-door”. Ek onthou ook ons altwee se aanvanklike ongemak die dag toe my goeie ou vriend-van-die-werk, die bode Pieter April, die eerste keer by my ouerhuis kom kuier het. Ongemak omdat hy ‘n Kleurling was. Ek kon die hunkering in sy oë sien om ook in so ‘n woonbuurt te woon en het skuldig gevoel daaroor. Hierdie hart leef nie net in die verlede nie. Hy pomp voort en bring varser herinneringe na vore oor die dag toe Nelson Mandela vrygelaat is. Die emosies wat die ontbanning van die ANC by die verskillende bevolkingsgroepe gebaar het was beslis nie beperk tot spesifieke groepe nie. Saam met die vrese en onsekerheid by blankes was daar ook die verligte jukafwerping van apartheid en die hoop op en verwagtinge van ‘n nuwe, beter toekoms vir ‘n totale Suid-Afrika. Dieselfde emosies is deur baie mense van ander bevolkingsgroepe gevoel. Blye verwagting van ‘n beter toekoms. Kommer oor die onbekende. Johannes, ons tuinjong se onsekerheid was duidelik toe hy by mý wou hoor vir watter party hy moes stem. Ons gesprek het ander inligtinghonger mense met dieselfde agtergrond as Johannes nader gelok. Hulle was opgewonde oor beloftes van huise en werk met goeie inkomste. Maar daar was ook vrese. Was hulle vrese destyds dalk op ervaring gegrond? Vrese gebaseer op voorbeelde uit talle lande noord van Suid-Afrika waar gewone mense soos hulle se drome met bloed, korrupsie en onderdrukking uitgewis is?

Johannes is vandag nog steeds huisloos en ‘n tuinjong ten spyte van matriek en ‘n naskoolse kursus in spyseniering.

“Man, jy’s ‘n Boerseun,” moedig ek dikwels my seuns aan as die lewe soms druk. “Wys hierdie klomp Engelse van watter soort staal jy gemaak is!” So soortvan ‘n erewapentjie soos wat ek myne deur die jare met trots gedra het. Boer, Vrystater van Suid-Afrika. Met my hele wese.

Maar ek is ook ‘n hedendaagse Suid-Afrikaner wat geleenthede aangryp – selfs al is dit ver van my erfgrond. Soos ek, het my kinders ook twee harte. Een hart wat smag na braaivleis, rugby, sonneskyn en… Suid-Afrika. En ‘n ander hart wat die beste maak van wat die lewe opdis.

Ek soek ‘n leier. Iemand met twee harte: Een wat die goeie uit die verlede kan haal en ‘n ander een wat ‘n hele nasie daarmee die toekoms in kan inspireer en lei.

Ek bid vir so ‘n leier. Ek sien uit na die lewe se volgende dis vir my en my gesin – in Suid-Afrika?

Nkosi Sikelel’ iAfrika.

CONVERSATION IN THE AFTERLIFE

Sylvia:  Hi Wanda.

Wanda: Hi Sylvia; how’d you die?

Sylvia: I froze to death.

Wanda: How horrible!

Sylvia: It wasn’t so bad. After I quit shaking from the cold, I began to get warm and sleepy and finally died a peaceful death. What about you?

Wanda: I died of a massive heart attack. I suspected that my husband was cheating, so I came home early to catch him in the act. Instead, I found him all by himself watching TV.

Sylvia: So what happened?

Wanda: I was so sure there was another woman there somewhere that I started running all over the house looking. I ran up to the attic and searched, and down into the basement. Then I went through every closet and checked under all the beds. I kept this up until I had looked everywhere. Finally, I became so exhausted that I just keeled over with a heart attack and died.

Sylvia: Too bad you didn’t look in the freezer – we’d both still be alive.

VERLENGDE VLUGTYD

Die twee manne het goed weggelê aan die vloeibare verversings op die vliegtuig. Op ‘n stadium kondig die loods aan dat een van die enjins ingegee het, maar dat daar geen rede tot kommer is nie – die ander drie enjins makeer niks. Dit gaan ongelukkig egter beteken dat die vlugtyd met twintig minute verleng gaan word.

Die twee manne kuier voort. ‘n Ruk later kom daar ‘n aankondiging dat ‘n tweede enjin ook nou probleme gegee het, maar dat daar steeds geen rede tot kommer is nie – die ander twee enjins hardloop nog dood dollies. Ongelukkig moet daar nou nog bietjie stadiger gevlieg word en gaan die vlugtyd nou veertig minute langer wees.

Die een ou is net so besig om sy sóveelste klein botteljie oop te skroef om een van Bacchus se Franse kinders oor die ys in die plastiekglasie te skink, toe die kaptein aankondig dat ‘n derde enjin ook nou die gees gegee het. Die passasiers word versoek om kalm te bly, want hulle gaan heelwat spoed verminder om die laaste enjin nie te ooreis nie. Aankomstyd gaan nou heelwat later wees.

Effe bekommerd kyk die een ou so op sy horlosie en toe by die venstertjie uit, starend na die enjin onder die vlerk. Toe draai hy na sy pel terwyl hy met sy duim na die enjin beduie:

“Swaerie ek sê, daai mouter moet nou nie ok gan staan en oppak nie, anners sit ons wragtag die hele nag hierbo”.

BUT YOU MUST WORK!

More than twenty years ago a Catholic man, Benedict Daswa was clubbed to death in a remote part of the Soutpansberg in South Africa for his religious conviction.

You don’t have to be particularly religious to realise that, given his background, his accomplishments were nothing short of a miracle. His village was high up in the mountains near Thohoyandou in one of the most deprived areas in the country – a community forgotten by the rest of the world. Unemployed people wrapped in ragged clothes, scavenging children with empty eyes and scabby dogs roamed the dusty streets.

Today, just a few kilometres from where Benedict Daswa was murdered, the Nweli Primary School stands as a monument to the seeds that this extraordinary man had sown in his community. The proud head teacher keeps an eye on his dedicated staff while the eager children absorb every word of their teachers.  Across the street at the Assumption of Mary Catholic Church, women are busy preparing food for the countless children in the area who were left orphaned by aids.

Benedict Daswa was the driving force behind the realisation of this haven.

So extensive was this extraordinary man’s influence on this community that the local Catholic Church has sent a request to the Vatican to declare him a saint. Saint Benedict.

Daswa’s case was sent to the Vatican’s Congregation for the Causes of Saints after he was declared “Servant of God” and diocesan-level inquiries were completed. If approved, Daswa would be on his way to being declared blessed, making him one step away from becoming the first South African-born saint.

****

Benedict grew up in a traditionalist family from the small Lemba tribe who live mainly among the Venda people in the Limpopo Province. His real name was Tshimangadzo, but as a teenager he became one of a small group of Vendas who converted to Catholicism. He took the name Benedict after the sixth-century monk and Benedict Risimati, his catechist, who instructed him on his faith. He also made Saint Benedict’s motto his own – ora et labora.  Pray and work. He soon realised that the practice of witchcraft was against his Catholic faith. From then on, both in his private life and publicly, he took a strong stance against this custom because he said it led to the killing of too many innocent people accused of witchcraft activities. After completing his studies to become a teacher, he returned to Nweli where he was, two years later, appointed head teacher.

Chris Mphaphuli, current head teacher of the local high school, still remembers how he, as a young man, often went to Daswa for advice. “Benedict always said: Let God be your light and pray before you do anything. But you must work!”

The local church is built with stones that Daswa gathered. Nweli’s teachers acquired their work ethics from him. He propagated highly controversial issues like telling men to assist their wives with household chores and childcare – something unheard of in those patriarchal communities. More controversial questions were raised when he opted to work rather than rely on witchcraft to bring him fortune. When the local soccer team put muti (traditional herbs and medicine) in their boots to win matches, Daswa trained a new team made up of young people who focused their efforts on a dedicated training program rather than believing in magical powers.

This standpoint eventually led to his death.

In 1990, after a series of unusual thunderstorms and lighting strikes caused the deaths of people in the area, a group of local men suggested hiring a sangoma  (traditional healer) to determine the cause. Everyone contributed R5.00 (about £0.40/US$0.60), but Daswa refused.

We have to think rationally; lightning is a natural phenomenon, he declared at the meeting.

On the night of 2 February 1990, while driving home, he found his way blocked with logs across the road. When he stopped the vehicle and tried to remove the obstruction, a group of people emerged from behind the trees and began pelting him with stones. Wounded, he escaped on foot and ran to a woman’s home nearby. After members of the mob entered and threatened to kill her if she didn’t reveal where Benedict was, he came forward. The gang dragged him outside where he was tortured. Realising he was about to be killed, he made a final prayer – God, into Your hands…  receive my spirit – before they finished him off, crushing his skull and then pouring boiling water over his head.

He was 44.

His killers were arrested, but because the community was too frightened to testify, no one was ever convicted.

We hope that he will eventually become a saint, not just for his community, but also for the whole nation and that his death will bring healing all over the country…

… and that he helped to rid people of fears that prevent so many of us to stand up for what we believe.

Inspired by an article in Rapport by Johannes de Villiers (2 July 2012)

‘N SPIES OF ‘N DOLK?

Met ‘n eerste oogopslag het ek gedog ek kyk na ‘n plakkaat van ‘n nuwe Cowboy-fliek. Maar toe besef ek daai wapen sit nie op die heup nie.

Goed, ek weet my rekenaar was op batterykrag en die skerm was nie baie helder nie. Die houding van die cowboy het my egter baie herinner aan ‘n ander bekende plakkaat, maar die ou op dáárdie plakkaat was nie ‘n cowboy nie. Sover ek kan onthou het hy nie ‘n holster gedra nie.

Hy was die magtige Rus, Lenin. Nee, dink ek by myself, hier’s ‘n slang in die gras. Laat ek eerder my bril kry.

Met my bifocals gekalibreer en die rekenaar ingeprop, word die prent in al sy glorie vir my op die skerm ge-flash. My oë begin my nie parte speel nie. Die naakte waarheid tref my vol in die gesig.

Onse Prez Jakob, regop staan hy daar, baadjiepante punt in die wind. Dis toe nie John Wayne met ‘n rewolwer nie. Dis eerder ‘n W of M d (nee, nee! Nie ‘n Weapon of Mass Destruction nie) maar eerder Wonder of Malema dalk… So dink ek toe aanvanklik. Kon Malema dit dalk uit wraak gedoen het? Ek is dadelik opgewen. Dis juis die wortel van alle kwaad: Mense het nie meer respek vir hulle leiers nie. Kyk nou hoe word die draak gesteek met die president van Suid-Afrika. Ja nee, o vet, die knuppel is behoorlik tussen die hoenders ingegooi.

Maar hy’s darem in goeie geselskap, troos ek myself. Kyk nou maar daai skildery van Dan Lacy wat hy van President Obama gemaak het waar hy op een van daardie eenhoringperde ry. Margaret Sutherland het meer as net wenkbroue laat lig met haar skildery van Kanada se Eerste Minister, Stephen Harper – Emperor Haute Couture. ‘n Spitsvondige skildery van ‘n naakte George Bush op die bed, waar hy deur Dick Cheney (ja, ek weet – dis nie ek wat die naam gekies het nie) bedien word, het ook die mense net hulle koppe laat skud.

Maar alle grappies nou op ‘n stok. (Skuus, stokkie.)

Wat wou die skilder werklik met hierdie skildery bereik? In ‘n land soos Suid-Afrika met sy brose  menseverhoudinge sou mens mos eerder iets wou doen om die ou nasie nader aan mekaar te bring, of hoe? Hoekom nog verder skeuring bring? Ek is nie ‘n aanhanger van Zuma nie, inteendeel, maar glo dat daar beter metodes is om ‘n stelling te maak as om vulgariteit in te span.

Talle gewone swartmense – en soos Barend la Grange bewys het, ook blankes – het aanstoot geneem. Daar is gesê dat die skildery onsensitiwiteit vir die Afrika-kultuur demonstreer en ‘n gebrek aan begrip vir gevoelens van mense wat onder apartheid en kolonialisme verneder is.

Zuma is geen engeltjie nie. Hy word gekritiseer vir sy besluiteloosheid as leier terwyl sy “kleurvolle” persoonlike lewe die onderwerp van talle gesprekke is. Sy vier vroue en 20 kinders, sy vigs-uitsprake en die aanklagte van verkragting teen hom wat laat vaar is, maak hom die teiken van bespotting. Die wyse waarop die ANC met boelie-taktiek gereageer het op die publisiteit wat die skildery ontvang het, maak mens ook onrustig. Dit het duidelik na vore gekom dat kritiek net nie geduld sal word nie.

I think The Spear was a godsend for the ANC because for a few days we were not focusing on its failures and weaknesses, so it was allowed to engage in an exercise in displacement by focusing the attention of its members on the president’s dignity, het Aubrey Matshiqi van die Helen Suzman- stigting gesê.

Met die naderende verkiesing het ondersteuners van die President egter nou laer om hul leier getrek en kan Zuma groot voordeel trek uit The Spear deurdat hy nou as die slagoffer voorgehou word.

Desmond Tutu het in 2008 gesê:

One of the sayings in our country is Ubuntu – the essence of being human. Ubuntu speaks particularly about the fact that you can’t exist as a human being in isolation. It speaks about our interconnectedness. You can’t be human all by yourself, and when you have this quality – Ubuntu – you are known for your generosity. We think of ourselves far too frequently as just individuals, separated from one another, whereas you are connected and what you do affects the whole world. When you do well, it spreads out; it is for the whole of humanity.

Of jy dan nou ’n kunstenaar of ’n skrywer is, moenie jou talent gebruik om te beledig nie. Geniet die vryheid van uitdrukking, maar hou by die konsep van ubuntu

Ek stem saam met Paul Mashatile, minister van kuns en kuktuur (baie raar, want ek stem nie dikwels met ‘n ANC-woordvoerder saam nie). Hy het gesê:

Ons as regering is nie gekant teen kreatiwiteit nie. Dit is nie ons bedoeling om enigiemand te sensor nie. Kunstenaars moet hul werk doen en kreatief wees, maar dit moet in die raamwerk van respek vir ander gebeur.

Nie noodwendig respek vir Zuma nie, maar respek vir gevoelens, vir mekaar, vir ons land. En sy presidensiële amp.

Respek en waardes. Is dit besig om te verdwyn?

Goeie advies vir die jonger manne

GOEIE ADVIES VIR DIE JONGER MANNE

Daar is sekere dinge wat jy nou maar net nie vir jou vrou in die teater sê wanneer sy besig is om geboorte te skenk nie. Kom ons kyk na enkeles:

1. Ek hoop tog net die baba is uit vóór die game begin.
2. Ek hoop jy’s gereed. Die ou met die videokamera gaan nou hier wees.
3. As jy dink dít is seer, moet ek jou bietjie vertel van die keer toe ek my enkel met rugby verstuit het.
4. Hei, hou net gou op met skreeu – dis die kinders op die foon. Hulle wil weet wat eet ons vanaand.
5. As jy so op jou rug lê, lyk jy darem wragtag nes ‘n luislang wat ‘n vlakvark ingesluk het.
6. Nee wat, jy’t nie ‘n epiduraal nodig nie. Ontspan net en geniet die oomblik.
7. Jong, ek hoop nou net dis die regte pyp wat die dokter daar afgesny het.
8. Hou op vloek en haal net rustig asem.
9. Sug! Lyk of dit ‘n laaang nag gaan wees.
10. Móét jy sulke geluide maak?
11. Ha-ha! Sê nou daar kom ‘n eier uit, so ’n groot volstruiseier en nie ‘n baba nie!
12. Vir wat kom daai baba nie? Skrik jy hom nie dalk af met jou geskreeuery nie?

30 Ways to annoy people

1. Specify that your drive-through order is “to go”.
2. If you have a glass eye, tap on it occasionally with your pen while talking to others.
3. Push all the flat Lego pieces together tightly.
4. Start each meal by conspicuously licking all your food, and announce that this is so no one will “swipe your grub”.
5. Reply to everything someone says with “That’s what YOU think”.
6. Claim that you must always wear a bicycle helmet as part of your “astronaut training”.
7. Declare your apartment an independent nation, and sue your neighbours upstairs for “violating your airspace”.
8. Highlight irrelevant information in scientific papers and “cc:” them to your boss.
9. Make beeping noises when a large person backs up.
10. Invent nonsense computer jargon in conversations, and see if people play along to avoid the appearance of ignorance.
11. Finish all your sentences with the words “…in accordance with the prophesy”.
12. Wear a special hip holster for your remote control.
13. Staple papers in the middle of the page.
14. Order a side of pork rinds with your filet mignon.
15. Honk and wave to strangers.
16. Decline to be seated at a restaurant, and simply eat their complimentary mints by the cash register.
17. Begin all your sentences with “ooh la la!”
18. Ask the waitress for an extra seat for your “imaginary friend”.
19. Repeat the following conversation a dozen times: “Do you hear that?” “What?” “Never mind, it’s gone now”.
20. Light road flares on a birthday cake.
21. Wander around a restaurant, asking other diners for their parsley.
22. Leave tips in Bolivian currency.
23. Demand that everyone address you as “Conquistador”.
24. As much as possible, skip rather than walk.
25. Pretend your computer’s mouse is a CB radio, and talk to it.
26. Ask people what gender they are.
27. Routinely handcuff yourself to furniture, informing the curious that you don’t want to fall off “in case the big one comes”.
28. While making presentations, occasionally bob your head. Like a parakeet.
29. Lie obviously about trivial things such as the time of day.
30. Sit in your front yard pointing a hair dryer at passing cars to see if they slow down.